Τι ήταν το λίχνισμα.

    Μετά το αλώνισμα, και αφού ξεχώριζαν (ξαχυρίζανε) με το δικούλι το αλωνισμένο προϊόν, έμενε ο καρπός μαζί με τον μπουχό, το λιώμα όπως λεγόταν σε πολλά μέρη. Ο αλίχνιστος αυτός σωρός, είτε επί τόπου είτε μεταφερόμενος σε κάποιο ανεμόδαρτο σύραχο, λιχνιζόταν. Με το ξυλόφτιαρο ή με ένα μικρό ρεμόνι πετούσαν ψηλά τον καρπό μαζί με τον μπουχό. Ο αέρας έπαιρνε τον μπουχό (εξού και η φράση "έγινε μπουχός") και κάτω έπεφτε ο καρπός χοντροκαθαρισμένος.

Εργαλεία Λιχνίσματος

Με ποια εργαλεία γινόταν το λίχνισμα.

α. Καρπολόι. Πολλές φορές αντικαθιστούταν από το δικούλι. Οι καλοί νοικοκύρηδες όμως το χρησιμοποιούσαν, γιατί είχε πυκνότερα δόντια και γενικά έκανε καλύτερα τη δουλειά του χοντροξεδιαλέγματος του καρπού από τα άχερα.

β. Ξυλόφτιαρο. Λεγόταν και καρπολόι.

γ. Ρεμόνι. Ήταν ένα μεγάλο κόσκινο (τετράγωνο ή στρόγγυλο), πατωμένο με τρυπητή λαμαρίνα ή πλέγμα και σ΄ ένα σημείο της περιφέρειάς του έφερε μια θηλιά. Χρησιμοποιούταν για λίχνισμα και ρεμόνιασμα (κοσκίνισμα) του καρπού επί τόπου, στο αλώνι. Δίπλα στον αλίχνιστο σωρό έστηναν όρθιο το δικούλι, στην μεσαία διχάλα του περνούσαν την θηλιά του ρεμονιού. Ένας κρατούσε, απέναντι από την θηλιά, το ρεμόνι και το κουνούσε πέρα δώθε και άλλος ένας γέμιζε το ρεμόνι με καρπό. Με το κούνημα ο καρπός με τον μπουχό έφευγε από τις τρύπες, όπου ο μεν καρπός έπεφτε στο αλώνι ο δε μπουχός έφευγε μαζί με τον αέρα και τα ξαχυρίδια έμεναν στο ρεμόνι.